Nie chodzi o terapię ręki stricte jaką zajmują się fizjoterapeuci, ale o codzienną pracę w grupie z dziećmi z MPDź i niepełnosprawnością intelektualną. Wiadomo, że ręka jest przewodnikiem uczenia się. Zmarły profesor Andras Petö zauważył: „Jeżeli mógłbym przeżyć moje życie jeszcze raz to leczyłbym tylko rękę.”
U dziecka z MPDź bardzo często dłonie są zaciśnięte a mięśnie ramion we wmożonym napięciu lub wiotkie; dotykanie rąk wywołuje reakcje „obronne” i „wycofywanie” się ramion, wzrost napięcia wyprostnego, dlatego w naszej pracy staramy się – metodą czynnego wspomagania – pomóc dziecku polisensorycznie poznawać otaczający go świat przedmiotów. W pracy używamy różnych tworzyw, które dają dziecku poczucie sprawstwa, bawią, rozluźniają, dają możliwość działania, wymagają użycia siły mięśni, a także przełamują „opór” dzieci nadwrażliwych na dotyk; jednocześnie stymulują zmysły: dotyku, wzroku, słuchu, smaku i węchu:
- zabawy wodą,
- zabawy materiałami półpłynnymi np. kisiel, galaretka, pianka itp.,
- zabawy materiałami sypkimi np. groch, fasola, ryż itp.,
- zabawy masą solną, plasteliną itp.,
- zabawy materiałami naturalnymi np. kasztany, szyszki, nasiona itp.,
- zabawy materiałami kontrastującymi np. twardy – miękki; ciepły – zimny itp.,
- zabawy przedmiotami codziennego użytku.
Często malujemy palcami i całymi dłońmi.
Wszystkie zajęcia odbywają się systematycznie i powtarzają się cyklicznie – ma to na celu utrwalenie poznanych technik, faktur i materiałów, ale także i to, że dzieci mają swoje ulubione materiały do zabawy: jedne lubią zabawy z wodą, drugie z kiślem itp. Dbamy także o to, żeby dziecko było aktywne nawet wtedy, gdy nie pracuje z nim nauczyciel. W tym celu stworzone zostały: tablice manipulacyjne i kąciki manipulacyjne. Zawieszono na nich korale, baloniki, pozytywki, gumki, grzechotki – które mogą wywołać aktywność dziecka – samo sięga lub spontanicznie dotyka przedmiotów – co daje mu poczucie sprawstwa i radości, jednocześnie ćwicząc rękę.